Ύμνος στην Παναγία.
- Παρθένα Μάνα, που σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος στο αφίλητο κορμί, κι’ ο Λόγος εσαρκώθη το αμόλευτο τρυγώντας σπλάχνο σου σα βρέφος! Ω Δέσποινά μου Υποταγή, τον πόνο δέξου τον και συ, σαν το σταυρό, και γείρε το κεφάλι με υπομονή, κατά γης χαμογελώντας – να μην πνιγεί, Κυρά, στα κλάματά σου ο κόσμος! Εσύ ’σαι η κιβωτός, που σαν αυγό στην άβυσσο λάμπεις και στου Θεού τη σκοτεινιά αρμενίζεις, βαθιά τα σπέρματα όλα μέσα σου φρουρώντας, Το πράσινο δρεπανωτό πατάς φεγγάρι, κι όλες στα χέρια σου κρατώντας τις ελπίδες μας στον άγριον ουρανό κατάφορτη ανεβαίνεις. κι αχνογελώντας στέκεσαι δεξά στο γιό σου, Εσύ ’σαι το ανθισμένο κλαρί στην άβυσσο της δύναμής του. εσύ ’σαι ο στοχασμός ο πράος μες στο φλεγόμενο καμίνι της οργής του. Αναμεσός στης Ζωής το δέντρο και της γνώσης, στον κήπο του Θεού συ φύτεψες, Κυρά μου, το αφράτο, της Καλοσύνης δέντρο. κι ως πότιζές το με το κλάμα, επήρε μπόι, πετάει κλαριά, σκεπάζει τ’ άλλα δέντρα, ανθίζει ρίχνει καρπό, σαν την καλή ελιά, και φέγγει- Κι ο Παντοδύνα