Νεάπολη Ηλείας

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.

Διψάω γι’ αγάπη πεινάω γι’ αγάπη πονάω γι’ αγάπη Ουρλιάζω γι’ αγάπη πεθαίνω γι’ αγάπη αλλά

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου, ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.

Η ζωή είναι σαν κρεμμύδι.

Αν είχες πεθάνει, θα σ’ είχε ξεχάσει η μητέρα σου. Αν σ’ είχα αγαπήσει, θα σ’ είχα ξεχάσει κι εγώ.

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.  Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας. Το πιο επίσημο ρούχο μας. Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας. Η χλαμύδα μας. Το φράκο μας. Το νυχτικό μας.

Τα βράδια που δεν με παίρνει ο ύπνος Αφήνω μισάνοιχτες τις πόρτες Να τρίζουν όταν τις χαϊδεύει το ξαφνικό αεράκι

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή  δεν αξίζει τον κόπο.