Νεάπολη Ηλείας

Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.

«Καλοκαίρι είναι όταν η τεμπελιά βρίσκει σεβασμό».

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.

Αν δεν πρόκειται ν’ αργήσεις πολύ, θα σε περιμένω για όλη μου τη ζωή.

Καθρέφτη δεν είχε στο σπίτι. Κοιταζόταν στο τζάμι μιας παλιάς φωτογραφίας της.

Ο Θεός δεν μπορούσε να είναι παντού, οπότε δημιούργησε τις μητέρες.  (Εβραϊκή παροιμία)

Από την άλλη πλευρά της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι όχι το πού και πότε αλλά ποιος

Σου μίλαγα για τη μυστική ζωή μας μα εσύ την ήξερες από ξενόγλωσσα βιβλία.

Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πώς ήμουν σπόρος.

Eίδα μια χώρα ξωτικιά στ’ ανήσυχο όνειρό μου: πόσ’ όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή. Tο νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν’ αράξω· μόνο εκεί.