Νεάπολη Ηλείας

Η σημερινή κοινωνία έχει πολλές και μεγάλες διαφορές, σε σχέση με την κοινωνία όχι μόνο του προηγούμενου αιώνα, αλλά και της προηγούμενης δεκαετίας. Δικαιώματα, απόψεις, ιδεολογίες που παλιότερα δεν υπήρχαν στο δημόσιο λόγο ούτε ως πιθανότητες, πλέον αποτελούν αυτονόητα συστατικά μιας κοινωνίας. Τέτοια ζητήματα οδηγούν και σε νέες οπτικές και στάσεις συμπεριφοράς. Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ίσως το βασικότερο πυλώνα αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Χρειάζεται όμως ανανέωση.

Στο τέλος του πρώτου κύματος του ιού, σε ένα άρθρο μου είχα σημειώσει πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αφού κατάφερε (με όλα τα προβλήματά τού) να μείνει όρθιο στην περίοδο της καραντίνας, οφείλει να ακολουθήσει δρόμους προοδευτικούς και ανανεωτικούς, και όχι συντηρητικούς, για να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της νέας εποχής και στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Τονίζω το «ελληνικής». Η σύγκριση που κάνουν οι επίσημοι με το εξωτερικό, δεν έχει καμία απολύτως αξία, διότι η κάθε χώρα και η κάθε κοινωνία έχουν τις ιδιαιτερότητές τους. Όταν πλέον όλα είναι φτιαγμένα σωστά για την εκάστοτε εκπαιδευτική εθνική κοινότητα, κοιτάζουμε τις συγκρίσεις. Τώρα δεν είναι αυτή η ώρα. Και ούτε χρειάζεται πάντα να πιστεύουμε πως είμαστε σε χειρότερη μοίρα από το εξωτερικό. Μετά όμως από μια δύσκολη χρονιά, από κάθε έννοια, το εκπαιδευτικό σύστημα ακολουθεί ένα μονοπάτι οπισθοδρόμησης.

Η χρονιά που «έφυγε» σημαδεύτηκε από την πανδημία. Αποτέλεσμα αυτή της κατάστασης ήταν η καραντίνα σχεδόν στα πάντα, μοιραία λοιπόν και στην εκπαίδευση. Στην αρχή επιστρατεύτηκε η τηλεκπαίδευση για να μείνει «ζωντανή» η παιδεία στην χώρα μας, παρά τα όποια προβλήματά της, και τις ανισότητες που δημιούργησε, χρησίμευσε στο πρώτο κύμα του ιού. Στη συνέχεια τα σχολεία άνοιξαν, σε ένα πλαίσιο έλλειψης καλού σχεδίου. Ήταν όμως αρχή καλοκαιριού με λίγα κρούσματα, και με εξετάσεις να γίνονται ακόμα και σε κάποια πανεπιστήμια. Μετά άνοιξε ο τουρισμός και η ολοκληρωτική απουσία ελέγχου, σχεδίου και προγραμματισμού, όπως και η «γοητεία της αγοράς», οδήγησε σε δεύτερη μοίρα την κουβέντα για το πρόγραμμα από το φθινόπωρο και μετά, αν και οι ειδικοί τόνιζαν ότι το δεύτερο κύμα πλησιάζει. Χωρίς τεστ, το κύμα ήρθε γρηγορότερα και το πλεονέκτημα της άνοιξης χάθηκε.

Αν το ελληνικό έθνος θα έπρεπε να κηρύξει μία επίσημη ημέρα πένθους, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την 4 η  Φεβρουαρίου του 1843.