Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2015

29 Mαιου 1453.

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β’ λίγο πριν από την πτώση της Βασιλεύουσας Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι…

Μάνα.

Γύριζα δρόμους και στιγμές. Πονούσα. Μου ‘λεγες  «δεν φταις» και σε ξεχνούσα. Σαν ήμουνα στο μύθο μου και αγαπούσα τάχα μου και νάρκισσο με έλεγα…. «Τρως?», «ντύνεσαι?», «πώς τα περνάς?» μου  ‘ λεγες. Μάνα μου. «Καλώς το παιδί μου!» και μια αγκαλιά την πιο θερμή και τα φιλιά αληθινά. Δυο τρεις στιγμές μονάχα κι έφευγα. Μάνα.

Πώς ανοίγουν τα βουνά...

Η μεγάλη πέτρα είναι στο χτήμα με τις ελιές. Όποιος δεν έχει κολλήσει την πλάτη του πάνω της για να προστατευτεί από τον αέρα και τη βροχή, όποιος δεν έχει κρυφτεί πίσω της, μέσα της, για ν' αποφύγει τον στραβό τον άνθρωπο, το μάτι το κακό, όποιος δεν έχει τρέξει, δεν έχει τρίψει με τον αντίχειρά του, με το μάγουλό του τους δρόμους της, τις φλέβες της, το κρέμασμά της, τους σκοτεινούς της τους παλμούς, δεν μπορεί να καταλάβει τη φιλία της πέτρας.

«Θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου».

Εικόνα
Δεν πάνε πολλές ημέρες που έγινα αυτήκοος μάρτυρας στην ακόλουθη συζήτηση. κάποιος είπε: «θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου». «Πόσων χρόνων είναι;» τον ρώτησαν.  «Δεν ζει, έχει πεθάνει πριν από 42 χρόνια. Θα της πάω μερικά λουλούδια, θα της ανάψω το καντήλι, θα μιλήσω μαζί της, θα γεμίσω τις μπαταρίες μου και θα γυρίσω ανανεωμένος στη δουλειά μου» . Παρέμεινα άφωνος. Τι μεγαλείο ψυχής! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και την ευγνωμοσύνη του γιού προς την μητέρα που τον γέννησε με πόνους, που τον ανάθρεψε με στερήσεις και λαχτάρες, που ξενύχτησε στο προσκέφαλό του στις παιδικές του αρρώστιες, που χαιρόταν με τις χαρές του και έκλαιγε με τις λύπες του. Ασφαλώς από εκεί ψηλά που την έχει τοποθετήσει ο Ύψιστος, η εν λόγω μάνα θα χαίρεται και θα καμαρώνει το λεβέντη γιό της.

"Πατέρα".

Μικρό παιδί Με πήρες απ' το χέρι Πατέρα, να σου πω Τώρα καταλαβαίνω