Νεάπολη Ηλείας

Θέλω να σχολιάσω τον αντίλογο του επίσημου λόγου απέναντι στην πανεπιστημιακή κοινότητα, που τελικά είναι αντίλογος πάνω σε πράγματα αυτονόητα. Όσες απεργίες κινητοποιήσεις αν γίνουν, οι αρμόδιοι για την παιδεία δεν θέλουν διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα. Επιδιώκουν την κόντρα για να μην χρειαστεί να γίνει. Μιλούν για την δημόσια περιουσία που καταστρέφεται ή για τον φόβο των φοιτητών. Ξεχνούν πως όλοι είναι υπέρ της προστασίας και πως δεν είναι όλα τα ιδρύματα ίδια. Αυτό δεν σημαίνει πως η αστυνομία μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Η παρουσία της θα προκαλεί αντιδράσεις και ένταση. Έτσι, δεν θα λυθεί κανένα πρόβλημα, αλλά θα δημιουργηθεί καινούργιο.

Με αφορμή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που έχει προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις (και ας λένε τα γνωστά ΜΜΕ το αντίθετο), θέλω να σχολιάσω σύντομα ένα ζήτημα που συχνά εμφανίζεται στο δημόσιο διάλογο-πόσο μάλλον σήμερα: οι «μπαχαλάκηδες», οι «ταραξίες», οι «αιώνιοι» φοιτητές που κατεβαίνουν στις πορείες και γενικά οι επικίνδυνοι που βρίσκονται εντός των ΑΕΙ.

Ο Σεϊχουλισλάμης Χατζή Χαλίλ που έχασε ατιμασμένος τη ζωή του, επειδή βοήθησε τους Έλληνες και βρέθηκε στη γκρίζα πλευρά της νεοελληνικής ιστορίας. Ανύπαρκτος για τους Τούρκους.

Οι πιο σκληροί της περίφημης Σπαρτιατικής Φάλαγγας ήταν… Αρκάδες.

Το νομοσχέδιο για τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν έχει απλώς προβλήματα, αλλά από μόνο του αποτελεί ένα πρόβλημα, το οποίο αναγκαστικά δημιουργεί περισσότερα. Ένα σοβαρό ζήτημα όμως, είναι η βάση της συζήτησης πάνω στην οποία στέκεται. Υπάρχουν αντιδράσεις από κόμματα, φορείς, φοιτητές, καθηγητές και κατατέθηκαν προτάσεις. Υπάρχουν αντιδράσεις από την ελληνική αστυνομία, μιας και το νέο σώμα ασφάλειας των πανεπιστημίων αποτελεί ουσιαστικά μια μικρή ομαδοποίηση της αστυνομίας, ανειδίκευτη και παράλληλα προκλητικά ενεργή, αφού η δημιουργία της και μόνο αποδεικνύει ότι η κατάργηση του ασύλου δεν είχε καμία αξία και απέτυχε.

Αποτελεί επίκεντρο πολλών συζητήσεων: μπορεί το διάβασμα βιβλίων να βοηθήσει τον μαθητή ή τον φοιτητή; Η απάντηση είναι απλή: το βιβλίο μπορεί να βοηθήσει για τα πάντα. Έτσι και αλλιώς, υπάρχουν μαθητές που χωρίς να έχουν ανοίξει ποτέ βιβλίο λογοτεχνίας, έχουν υψηλούς βαθμούς στην Έκθεση και ξέρουν να εκφράζονται. Υπάρχουν φοιτητές θετικών επιστημών με έφεση στη συγγραφή, αν και διαβάζουν μόνο βιβλία Φυσικής και Χημείας. Άρα τι συμβαίνει;