Νεάπολη Ηλείας

Πεσών στον Ελληνοαλβανικό μέτωπο Λαμπρόπουλος Γεώργιος Πατρώνυμο   Ηλίας Όπλο   --- Έτος γέννησης   1916 Νομός γέννησης   Αχαΐας και Ήλιδος Ο.Τ.Α. γέννησης   Πατρέων Οικισμός γέννησης   Πάτραι Περίοδος   Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Μονάδα   12ο Σύνταγμα Πεζικού Ημερομηνία θανάτου   22/3/1941 Τόπος θανάτου   1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών Ο εικονιζόμενος δεξιά είναι ο Λαμπρόπουλος Γεώργιος.

Όλα έχουν παιχθεί προτού γίνουμε δώδεκα χρονών , σύμφωνα με τον Γάλλο δοκιμιογράφο και ποιητή, Σαρλς Πεγκί. Άποψη που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ειδικά, για τους 30+, οι οποίοι στην πλειονότητα τους έχουν ζήσει ένδοξα παιδικά χρόνια.

Ο Ιμπραήμ, μετά τίς  νέες του «επιτυχίες»  μέ τίς σφαγές καί τή συγκομιδή νέων σκλάβων, κινήθηκε βόρεια, πέρασε τόν Αλφειό ποταμό μέ βάρκες πού κατασκεύασαν οι μηχανικοί του, έκαψε τόν Πύργο καί έστειλε αγγελιοφόρους νά ειδοποιήσουν τόν Γιουσούφ πασά τών Πατρών γιά τήν άφιξή του. Η εμπροσθοφυλακή τού Ιμπραήμ συνάντησε τόν Μιχαήλ Σισίνη επί κεφαλής πλήθους γερόντων καί γυναικόπαιδων, τού επιτέθηκαν καί τόν απέκλεισαν στό χωριό Μουσουλούμπεη (Λευκοχώρι Ηλείας). Ο Σισίνης τούς ανάγκασε νά οπισθοχωρήσουν καί νά κατευθυνθούν στό χωριό Σαμπάναγα (Αγία Μαύρα), όπου βίασαν νέα κορίτσια, άρπαξαν γυναίκες καί έκαψαν όλα τά σπίτια τού χωριού. Τήν ίδια τύχη είχαν τά χωριά Δερβιτσελεπή, Καλίτσα, (τά δύο χωριά αποτελούν σήμερα τήν Αμαλιάδα), Σαβάλια, Ροβιάτα, Καραγιούζι (Αμπελόκαμπος) καί Σελήμ Τσαούση (Παλαιοχώρι).

Η περιοχή του Πύργου αλλά και γενικότερα η Ηλεία είναι γνωστή για τις καλλιέργειες της στην σταφίδα. Μετά από την απελευθέρωση του Ελληνικού κράτους η καλλιέργεια της σταφίδας συγκεντρώθηκε σε μερικούς πλούσιους κτηματίες οι οποίοι νοίκιαζαν τα κτήματα τους στους γεωργούς με εξαθλιωτικούς όρους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της τοκογλυφίας καθώς και την αύξηση των τιμών σε πολλά βασικά προϊόντα στον Πύργο. Οι κατασχέσεις και οι φυλακίσεις λόγω χρεοκοπίας ήταν καθημερινό φαινόμενο στην πόλη του Πύργου.

Τώρα που το ψωμί ξανάγινε πικρό ας φτιάξουμε τα παράθυρά μας, κρεμάσανε, γεράσανε, χάσκουν ξεδοντιασμένα, ας τα καλαφατίσουμε, ας τα βάψουμε, ας τ’ ανοίξουμε διάπλατα, κουρτίνες και πανιά, να δούμε, να θαυμάσουμε την ομορφιά, τις σκάλες, τις πύλες, τις πόρτες, τις πορτάρες, το απέναντι μπαλκόνι και το κορίτσι που στεγνώνει τα μαλλιά στον ήλιο του Γενάρη του΄60, το χαμόγελό του, τα λακκάκια του τα δυο, την Ιζαμπώ, τα κάστρα πάνω κάτω δεξιά κι αριστερά, τα μάτια, η θάλασσα, τα φρύδια και το μέτωπο, τ’ αγάλματα, το άλογο του Στρατηγού, του Κυβερνήτη το μειδίαμα, τα Πέντε Αδέλφια, το Ιτς Καλέ με τα φραγκόσυκα, τα σίδερα, τις φυλακές, τα αίματα, τα ψέματα και τους φυλακισμένους.

Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις οι καλικάντζαροι είναι διάφορα δαιμονικά όντα. Τα όντα αυτά παρουσιάζονται στη γη την Παραμονή των Χριστουγέννων και βασανίζουν τους ανθρώπους όλο το Δωδεκαήμερο μέχρι τα Θεοφάνεια, που αγιάζονται τα νερά. Θεωρούνται δύσμορφοι και λιπόσαρκοι, καθένας με κόκκινα μάτια, αχτένιστα μαλλιά, δόντια άγριου θηρίου, τραγοπόδαρα ή με τέσσερα πόδια σαν πίθηκοι. Οι γιαγιάδες μας παλιά έλεγαν πως είναι αερικά, ξωτικά.