Ο πατέρας μου…..

Τον θυμάμαι πάντα
σαν δέντρο
σαν ένα ολάνθιστο δέντρο
στο κέντρο της ζωής μας
εκεί που όλοι τρέχαμε
για τον ίσκιο, τη δροσιά και τους καρπούς
παιδιά,ευτυχισμένα
σκαρφαλωμένα στα κλαδιά του

Τον θυμάμαι πάντα
Να ακούει
να νιώθει
να συγχωρεί
να δίνει περιθώρια

Τον θυμάμαι πάντα
να είναι εκεί,παρών
να δίνει το χέρι
να δένει την πληγή
να σηκώνει τα βάρη

Τον θυμάμαι πάντα
σαν την ευλογμένη βεβαιότητα της ζωής μου
σαν την πιο ζεστή φωλιά στους χειμώνες μου
την πιο μεγάλη αγκαλιά
στις ώρες της ανάγκης

Και θυμάμαι πάντα
την τελευταία φορά
είχε τα μάτια κλειστά
τον φίλησα στο μέτωπο
για πρώτη φορά δεν ανταπέδωσε
για πρώτη φορά
δεν στέγνωσε το δάκρυ μου

Είχε φύγει
κλείνοντας χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει
τη μοναδική οδό διαφυγής της ζωής μου
τη μοναδική έξοδο κινδύνου
Ο πατέρας μου…..
Κallia Vouli