Μισό φιλί !!!

Το γέλιο είναι μισό φιλί. Το άλλο μισό κρύβεται στην άκρη-άκρη του ματιού. Πιάνει φιλίες με το δάκρυ, παίζει, ξεχνιέται, ξεγελιέται, ανοίγεται, μπερδεύεται, ερωτεύεται, παντρεύεται, πουλάει ό,τι έχει και δεν έχει, φεύγει μαζί του, στάζει, ξενιτεύεται. Πέφτει στη θάλασσα, στον ποταμό, βρίσκει τ’ αλάτι, βρίσκει τον καημό.

Φτιάχνει μαζί του παιδιά, πόλεις, σπίτι, τραπέζι, δρόμο, αυλή, σκυλί, φυτεύει Ιτιά-φυτρώνει από μόνη της- τόσα δάκρυα, πράσινα νερά, κλαδιά, βεργούλες του ανέμου, δέρνουνε, δένουνε, το δάχτυλο, τη μέση, τα μαλλιά. Εύθραυστη, λυγερή, διάφανη, νερόχαρη, σκυμμένη, κλαίουσα καρδιά.
Τρυπάει βουνά, πλέκει, γέρνει, αναστενάζει, κεντάει τραγούδια, ρίχνει βαρκούλες, πετροβολάει το κύμα, το γιαλό, το γυρισμό.  
Αιώνες τώρα ό,τι πλοίο, ό,τι πανί ανοίγεται στο πέλαγος, εκεί πάει, εκεί φτάνει, εκεί αδειάζει. Στο δάκρυ. Εκεί βρίσκει χαρά. Εκεί πιάνει δουλειά.
Το δάκρυ είναι αφεντικό. Αυτό γράφει τα μεροκάματα. Κλέβει τις υπερωρίες. Αυτό κρατάει τα τραγούδια, τα κορίτσια και τ’ αγόρια τα ωραία.
Τα πέλαγα και τους ωκεανούς  αυτό τα έχει, τ’ άστρα και τους εφτά τους ουρανούς αυτό.
Όλα, και το κρασί και το μετάξι και το ψωμί, το μαύρο, το πικρό. Το πέρασμα. Αυτό.
Αυτό  κρατάει το νήμα, το χρυσάφι, το κορμί. Στο μάρμαρο, στην πέτρα, τα λόγια, το αυλάκι, το σκάψιμο, το σκάλισμα, η γούρνα, το νερό και στον σταυρό καρφί, επιγραφή. Αυτό.
Το γέλιο δεν έχει σταυρό, δεκαπενταύγουστο, εικόνα και ναό. Δεν έχει σπίτι, δέντρο, σκιά, χαρά. Είναι κλειστό, είναι αδειανό κι ας χάσκει ανοιχτό.
Το γέλιο είναι μικρό, φτωχό, τρελό παιδί, γυρνάει πάντα μοναχό, βουβό σκυφτό, μισό, ψάχνει. Γδέρνει με το νύχι του. Θέλει να μεγαλώσει και να κουμπώσει τ’ άλλο του μισό.
Θοδωρής Γκόνης  
Πηγή:protagon.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Τρύγος και το κρασί στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα.