“στον Πατέρα μου”.

Αν γύριζες απόψε κοντά μου
στον δρόμο με τους κυανούς ίσκιους
λες κι ήταν πάλι άνοιξη,
θα σου ‘λεγα πόσο μαύρος
είναι ο κόσμος και πως φωτίζεται
απ’ τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας
για ελευθερία για μας τους φτωχούληδες
των ουρανών, θα ξανάβρισκα
το παιδικό μου κλάμα
και δυο χαμογελαστά μάτια , μαύρα
μαύρα σαν γλαρόνια.

Θα μου αρκούσε να ήσουν ζωντανός,
θα ‘ταν όνειρο ένας ζωντανός άντρας
με τη δική σου καρδιά. Τώρα σαν σκιά
πάνω στη γη η θύμηση της φωνής σου
που έλεγε σε μας τα παιδιά: “Πόσο όμορφη
είναι η νύχτα και που αγαπιόμαστε με τον αέρα
να τρυπώνει στον ύπνο μας'. Εσύ έβλεπες
τον κόσμο να ξεπροβάλει νύχτα με πανσέληνο
τους ανθρώπους να παν να συναντήσουν την αυγή.

Alfonso Gatto, “στον Πατέρα μου” (μτφρ.: Σωτήρης Παστάκας)

Πηγή: poiein.gr