Νεάπολη Ηλείας

Μοναδική σωζόμενη, είναι μια από αυτές που κατασκευάστηκαν στην Πάτρα με υπόδειξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού, όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση, για να διανεμηθούν στα Επαναστατικά Σώματα. Φέρει τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας. Υψώθηκε στην Ήλιδα από τον οπλαρχηγό Γεώργιο Σισίνη. (Συλλογή Σημαιών Εθνικού Ιστορικού Μουσείου) Πηγή:pirgiotis.gr

Ο Γέρος σαν άκουσε το “καταδικάζονται εις θάνατον” μισοσταυροκοπήθηκε μ’ απορία και λέει: -Κύριε ελέησον! Μνήσθητι μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου… Ύστερα βγάζει την ταμπακιέρα του, παίρνει μια πρέζα ταμπάκο κι αφού την ρούφηξε, πρόσφερε και σ’ όσους τον είχανε περιτριγυρίσει γυρεύοντας να τον παρηγορήσουν, που ανάμεσα σ’ αυτούς ήτανε κι οι συνήγοροι Βαλσαμάκης και Κλωνάρης. -Αντίκρυσα, τους λέει, τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε και τώρα τον φοβάμαι. Άλλοι αναστενάζουν, άλλοι βουρκώνουν, άλλοι κλαίνε μ’ αναφυλλητά. Μερικοί σκύβουν κι ευλαβικά φιλάνε το δοξασμένο γέρικο χέρι. Κάποιος απ’ αυτούς, με πνιγμένη φωνή, του λέει: -Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ! -Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια… του αποκρίνεται. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ “ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ” Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ Πηγή:logomnimon.wordpress.com

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά σου λέω την προσευχή μου: Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου. Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι. Την πίκρα μου τη βάστηξα· μου δίνεις και την ξένη. Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω. Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω. Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα. Στην πόρτα μου άλλος δε χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα. Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει. Άκουσα τη γλυκιά βροχή, τη δύση έχω κοιτάξει, έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι, ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ. Τώρα δεν έχω τίποτα, να διώξω ή να κρατήσω. Δεν περιμένω ανταμοιβή· πολύ ’ναι τέτοια ελπίδα! Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω. Σ’ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα. Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Πηγή:sansimera.gr 

Τ’ αγαπούσε ο μακαρίτης ο πατέρας τα δέντρα. Τα δέντρα και τις ρίμες. Ώσπου πέθανε μου ‘γραφε στίχους της ξενιτιάς κάτω από τα καλλιγραφημένα γράμματά του, κι ώσπου πέθανε, φύτευε δέντρα, κλήματα και λουλούδια, παντού όπου λάχαινε.