Νεάπολη Ηλείας

Όλοι ξέρουμε ή έχουμε ακούσει αρκετά από την ιστορία του πολυμήχανου Οδυσσέα, τις περιπέτειες και τα ταξίδια του. Άγνωστο είναι όμως σε πολλούς, το πραγματικό τέλος του. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι αφού σκότωσε τους μνηστήρες και ανακατέλαβε το βασίλειο του, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.  Όμως δεν είναι έτσι. Ας εξερευνήσουμε λοιπόν την Οδύσσεια με μια δεύτερη ανάγνωση:

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι η φάλαγγα του πεζικού ήταν αυτή που κέρδιζε τους πολέμους, αλλά και ήταν και ο εγγυητής του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι ιππείς, ως πλούσιοι αριστοκράτες που ήταν αφού μπορούσαν να συντηρούν άλογα, ήταν οιονεί ύποπτοι για το πολίτευμα, γι αυτό άλλωστε μόνο η συμμετοχή στο πεζικό θεωρούνταν γενναιότητα και τιμή.

Σαν σήμερα και πριν από εικοσιένα χρόνια ήρθες και εσύ, παλικάρι μου όμορφο και δυνατό! Σου εύχομαι,παλικάρι μου, να ‘σαι πάντα γερός, δυνατός, χαρούμενος και φωτεινός! Δίκαιος,έντιμος, στέρεος, γενναίος και ωραίος!  Να πετάς ψηλά μαζί με τα όνειρά σου!  Και όποτε αν με χρειαστείς,θα ‘μαι εδώ. Χρόνια πολλά, γιε μου! 

Παλιά τα πανηγύρια είχαν, κυρίως εμπορικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και τα αποκαλούσαν εμποροπανήγυρη. Βέβαια και ο θρησκευτικός χαρακτήρας κατείχε πρωτεύουσα θέση.

Παρατάσεις στις προθεσμίες υποβολής δηλώσεων για το Κτηματολόγιο ανακοίνωσε το πρωί της Παρασκευής το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας.

Οἳ δ᾽ ἄρα Βουπράσιόν τε καὶ Ἤλιδα δῖαν ἔναιον, ὅσσον ἐφ᾽ Ὑρμίνη καὶ Μύρσινος ἐσχατόωσα πέτρη τ᾽ Ὠλενίη καὶ Ἀλήσιον ἐντὸς ἐέργει, τῶν αὖ τέσσαρες ἀρχοὶ ἔσαν, δέκα δ᾽ ἀνδρὶ ἑκάστῳ νῆες ἕποντο θοαί, πολέες δ᾽ ἔμβαινον Ἐπειοί. τῶν μὲν ἄρ᾽ Ἀμφίμαχος καὶ Θάλπιος ἡγησάσθην υἷες ὁ μὲν Κτεάτου, ὁ δ᾽ ἄρ᾽ Εὐρύτου, Ἀκτορίωνε· τῶν δ᾽ Ἀμαρυγκεΐδης ἦρχε κρατερὸς Διώρης· τῶν δὲ τετάρτων ἦρχε Πολύξεινος θεοειδής, υἱὸς Ἀγασθένεος Αὐγηϊάδαο ἄνακτος. Οἳ δ᾽ ἐκ Δουλιχίοιο Ἐχινάων θ᾽ ἱεράων νήσων, αἳ ναίουσι πέρην ἁλὸς Ἤλιδος ἄντα, τῶν αὖθ᾽ ἡγεμόνευε Μέγης ἀτάλαντος Ἄρηϊ Φυλεΐδης, ὃν τίκτε Διῒ φίλος ἱππότα Φυλεύς, ὅς ποτε Δουλίχιόνδ᾽ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείς· τῷ δ᾽ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.

«Προσωπική Εργασία».   Έναν θεσμό που οι παλιότεροι όχι απλά θυμούνται αλλά νιώθουν   περήφανοι   που κάποτε τον υπηρέτησαν. Έναν θεσμό που οι νεότεροι όχι μόνο δεν πρόλαβαν αλλά δεν τον γνωρίζουν καν. Όχι μόνο δεν τον γνωρίζουν αλλά αγνοούν ότι πολλά από τα έργα υποδομής που βλέπουμε στα χωριά μας δεν τα ‘φτιαξε μόνο του το κράτος αλλά οι πατεράδες     και οι παππούδες μας. Ήταν τη δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε  δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού και υποχρέωσης, που λειτούργησε στο πλαίσιο της κοινότητας και συμμετείχαν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες. Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις  δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά  έργα   θεωρούταν   αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος,   όλοι , (οι ενήλι...

Οι γεωργοί το μήνα Σεπτέμβριο τον λένε Τρυγητή ή Τρυγομήνα. Ο τρύγος είναι μια από τις πιο δύσκολες και κουραστικές γεωργικές εργασίες, όπως δηλώνει και η φράση «τρύγος, θέρος, πόλεμος», ώστε συχνά γίνεται με την αλληλοβοήθεια των κατοίκων γειτονικών χωριών / περιοχών, δεδομένου ότι δεν αρχίζει παντού τις ίδιες ημερομηνίες αλλά εξαρτάται από τις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν κατά περιοχή καθώς και από το είδος των σταφυλιών. Παρόλα αυτά, η συγκομιδή των σταφυλιών κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και η συγκέντρωσή τους στο πατητήρι, για να γίνουν κρασί από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα έχει γιορταστικό χαρακτήρα -μοιάζει με πανηγύρι. 

Το κλήµα στηρίζει την ποιότητά του στο κλίµα. Ο τρύγος θα δώσει καλό σταφύλι καιρού επιτρέποντος και µόνον.

Στις 25 Ιανουαρίου 1833 ο νεαρός βασιλιάς ‘Οθων αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο.  Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν αποθεωτική.