«Έρως-Τρύγος-Χρόνος».

Ναι, εδώ, στον τόπο αυτό, επιμένουμε χειρωνακτικά. Βάζουμε χέρι δηλαδή.

Όσοι δίνουμε σημασία στα παλιά, όσοι από ’μας απομείναμε. Όταν έρθει η ώρα η καλή βέβαια. Γιατί όλα, είναι θέμα χρόνου.
Ψαλίδι ή μαχαίρι, καλάθι ,τελάρο, κοφίνι, με πρωταγωνιστή το ηλιοκαμένο χέρι και τις αισθήσεις όλες σε εγρήγορση, να γίνει το καλύτερο δυνατό.
Σκηνοθέτις η εμπειρία. Οσμίζεσαι τον χυμό που σταλάζει καθώς κόβεις το τσαμπί, γεύεσαι στα κλεφτά τη ρόγα που θα σε προκαλέσει περισσότερο, αφουγκράζεσαι τον αέρα να περνάει μέσα από τα αμπελόφυλλα. Ακούς τον ήχο από τα κοψίματα. Φροντίζεις να γίνονται γρήγορα και με τέχνη, για να μην πονέσεις το φυτό.
Βλέπεις μπροστά σου το μεγαλείο της Θείας Δημιουργίας και συνειδητοποιείς ότι είσαι χωμένος σε μια μικρογραφία του Παραδείσου. Πιάνεις, αγγίζεις το σταφύλι με το ένα χέρι, ζυγιάζεις, ευγνωμονείς, χαίρεσαι. Με το άλλο κόβεις. Τοποθετείς. Δεν πετάς. Αποθέτεις με προσοχή. Το κάνεις με σεβασμό, με τιμή. Έχει τη σημασία του. Όλα έχουν τη σημασία τους.
Νιώθεις τις ρόγες ν’ ανατριχιάζουν στη χούφτα σου. Παλιός τρυγητής, στο χέρι σου κρατάς το στήθος της αμπέλου, τη σωματοποιημένη προέκταση της γης. Μέσα του, το γάλα της χαράς, της αγκαλιάς, της ευχαρίστησης, της θαλπωρής. Το γάλα του πόθου, της επιθυμίας. Το γάλα της μάνας.
Η τρυγήτρια από την άλλη, κρατά στο χέρι της βαρύ τον βότρυ, τον όρχι του χώματος. Μέσα του, μεστό το σπέρμα της ηδονής, του ξεφαντώματος, της διάτρησης ορίων. Της άμυνας απέναντι στην επίθεση του χρόνου. Το σπέρμα της επιλογής και της αναπαραγωγής. Στο χέρι της είναι.
Το παιδί, που κόβει σταφύλια και παίζει παραπέρα, κρατάει στα χέρια του μια συλλογή από μαλακές, λαχταριστές καραμέλες που κρέμονται με μικρά κορδονάκια, κουνιούνται και κάνουν τα δάχτυλά του να κολλάνε. Οι ρόγες, έχουν δελεαστικό χρώμα, αψεγάδιαστη μορφή και απίθανη γεύση. Είναι σαν μικρά μπαλόνια με τα σχοινάκια τους, δεμένα όλα μαζί, με τη διαφορά πως κρέμονται προς τα κάτω. Θα ανακαλύψουν αργότερα πως αυτό συμβαίνει γιατί κουβαλάνε μέσα τους το βάρος της ιδιαιτερότητας της στιγμής: είναι σφαιρικές καταγραφές αναμνήσεων.
Ο τρύγος, είναι το κόψιμο του ομφάλιου λώρου του σταφυλιού, από τη μάνα. Το αμπέλι ή το κλήμα. Το στέλεχος. Είναι το ξαλάφρωμα της γέννας, η «καλή λευτεριά». Είναι η αυτονόμηση του βρέφους, με τη διαφορά πως πρόκειται για ένα, καθ’ όλα ώριμο βρέφος.
Είναι η ευόδωση των κόπων του αμπελουργού, το αποτέλεσμα του φροντισμένου κλαδέματος, του σκαλίσματος, του θειαφίσματος, της συχνής επιστασίας. Η τελετή αποφοίτησης μετά από εντατική προετοιμασία. Είναι η έμπρακτη αγάπη για τον Διόνυσο που θήλαζε με ήλιο και πότιζε με βροχή τα παιδιά του. Τα έθρεφε με ουσίες που είχε κρύψει κάτω από το χώμα και τα κανάκευε με καλοκαιρινό αέρα. Είναι αυτές οι ουσίες, κρυμμένες ως λανθάνουσα μνήμη στη σάρκα του σταφυλιού, που αν καταναλωθούν με υπερβολή, έρχονται στο προσκήνιο ως μαινάδες.
Οι ρόγες πασχίζουν να βγουν στρογγυλές, ζουμερές, ποθητές. Οι καμπύλες τους φουσκώνουν με σφρίγος, έχοντας ως ξεκάθαρο στόχο το να ξεσηκώνουν. Οι χυμοί τους γίνονται τόσο γλυκόπιοτοι, ώστε να σε κάνουν να θέλεις κι άλλο, κι άλλο, αχόρταγα. Η επιδερμίδα τους τόσο λεία και στιλπνή, που αντανακλά τις περισσότερες ηλιαχτίδες με περίσσεια χάρη. Την ίδια στιγμή, το αδιόρατο χνούδι που τις καλύπτει σαν ρούχο, γίνεται ημιδιαφανές, καθώς βρέχεται αλύπητα από το φως και εξελίσσεται σε ένα προκλητικότατο “see through” ολόσωμο μαγιό, που αφήνει να φαίνεται από κάτω ένα θεϊκό, ζουμερό σώμα. Η επιθυμία να το δαγκώσεις, να το γευτείς, να πλημμυρίσεις από τους χυμούς του και να τους νιώσεις να σταλάζουν πάνω στο ημίγυμνό σου κορμί, ακατανίκητη. Είναι η έλξη του έρωτα, η προσδοκία της μέθεξης, η ανυπομονησία για πλησμονή χαράς, η συμμετοχή στη ζωή μέσα από την ένωση σάρκας με σάρκα.
Για το τσαμπί, είναι η αρχή για το ταξίδι. Μέσα στο κοφίνι γίνεται η ανακάλυψη της αίσθησης του να κινείσαι. Να βλέπεις και άλλους τόπους. Από το κτήμα, ως έξω από το χωριό. Να σε βλέπει και σένα από πολλές μεριές ο ήλιος. Γνωρίζεις επιτέλους τη σκιά. Ως τώρα, μόνο τα πουλιά άκουγες να μιλάνε γι’ αυτήν. Παρατηρείς χωράφια, δέντρα, σπίτια, κολώνες ρεύματος, δρόμους, διασταυρώσεις, τρακτέρ, αγροτικά. Συναντάς συμπολίτες σου από την Πολιτεία της Αμπέλου. Πορεύεστε μαζί. Η άφιξη στο πατητήρι ή τη στροφιλιά, μέρος του τρύγου είναι κι αυτή. Το άδειασμα, τα πάνω κάτω, το στριφογύρισμα, είναι σαν να είσαι σε λούνα πάρκ, σε καρουζέλ τρελό. Στριφογυρνάς τόσο που ζαλίζεσαι.
Ξέρεις ότι όλα είναι θέμα χρόνου. Σε λίγο θα δώσεις το αίμα σου. Δεν σε νοιάζει. Γιατί έγινες σοφότερος, απέκτησες εμπειρίες, ταξίδεψες, είδες τον κόσμο, έστω και στα στερνά σου. Γιατί το αίμα σου, μούστος γλυκός θα γίνει. Και μετά κρασί. Νάμα, νέκταρ, αμβροσία, οίνος, Θεία Κοινωνία, κρασί, κρασάκι. Τελείωση. Εντελέχεια.
Οδεύεις. Σαν έτοιμος από καιρό. Ξέρεις πως αυτό έχει σημασία. Γι’ αυτό και δεν σε νοιάζει. Άλλωστε όλα, μα όλα, θέμα χρόνου είναι.
Του Γιώργου Ρούσκα
Πηγή:frear.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Τρύγος και το κρασί στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα.