Φθινόπωρο.

Το φθινόπωρο του Καρούζου, του Λάσκαρη, της Δημουλά και της Καλογεροπούλου.

Παραίνεση, Νίκος Καρούζος.

Να μη λυπάσαι που πέφτουν
τα φύλλα φθινόπωρο.
Η δική σου τρυφερότητα
θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα.
Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε
στην ανάσταση.

(Από τη συλλογή «Θρίαμβος χρόνου», εκδόσεις Απόπειρα, 1997).

Πώς να παλέψει, Χρίστος Λάσκαρης.

Είναι μια θλίψη το φθινόπωρο
καθώς αδειάζουν οι ακρογιαλιές
και το νησί ερημώνει·
και μένει μόνη η ψυχή
με τ’ άγριο πέλαγο.
Πώς να παλέψει με τις άδειες Κυριακές
την ερημιά των βράχων και της θάλασσας,
με τις κουρούνες που το δειλινό στην αποβάθρα κρώζουν.

(Από τη συλλογή «Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε», 1979 –συγκεντρωτική έκδοση «Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2004).

Αυτόγραφο, Κική Δημουλά.

Ένα κίτρινο φύλλο σου
φθινόπωρο,
σ’ έναν άνεμο ράθυμο κάθισε
και μ’ ακολούθησε επίμονα.
Το πήρα
και το κρατώ
σαν κάτι συμβολικό από μέρους σου,
σαν φιλικό αυτόγραφο,
ίσως σαν ένα «ευχαριστώ»
που διόλου μέρος δεν έλαβα
στο καλοκαίρι τούτο…
Το πήρα
κι εξιχνιάζω
τις φετινές προθέσεις σου
απέναντι μου.

(Από τη συλλογή «Ερήμην», Β έκδοση, εκδόσεις Στιγμή, 1990).

Φθινόπωρο, Αλεξία Καλογεροπούλου.

Χρυσά και κόκκινα και λίγα πράσινα φύλλα
στους δρόμους που χαράζει το φθινόπωρο.
Αλλαγές δεν θα βρεις, δεν υπάρχουν πολλές,
εκτός από αυτές που γίνονται μέσα σου.
Αυτές καθορίζουν πώς θα ’ναι η ζωή σου
τον χειμώνα που θα ’ρθει.

(Από την ποιητική συλλογή «Λέξεις στην άμμο», εκδόσεις 24γράμματα, 2019).