Νεάπολη Ηλείας

Αν είχες πεθάνει, θα σ’ είχε ξεχάσει η μητέρα σου. Αν σ’ είχα αγαπήσει, θα σ’ είχα ξεχάσει κι εγώ.

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.  Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας. Το πιο επίσημο ρούχο μας. Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας. Η χλαμύδα μας. Το φράκο μας. Το νυχτικό μας.

Τα βράδια που δεν με παίρνει ο ύπνος Αφήνω μισάνοιχτες τις πόρτες Να τρίζουν όταν τις χαϊδεύει το ξαφνικό αεράκι

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή  δεν αξίζει τον κόπο.