Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

Καλή χρονιά !!!

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος, εκκλησιά, εκκλησιά με τ΄ άγιο θρόνος. Αρχή που βγήκε ο Χριστός, Άγιος και πνευματικός, στη γη, στη γη να περπατήσει και να μας, και να μας καλοκαρδίσει. Άγιος Βασίλης έρχεται, και δεν μας καταδέχεται  από, από την Καισαρεία, ζησ΄ αρχό, ζήσ' αρχόντισσα κυρία. Βαστάει εικόνα και χαρτί, χαρτί, χαρτί και καλαμάρι, δες και με, δες κι εμέ το παλικάρι. Σ΄ αυτό το σπίτι που 'ρθαμε, πέτρα, πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια, χίλια χρόνια να ζήσει. Και του χρόνου!

Το ημερολόγιο στην Αρχαιότητα – Πώς ονομάζονταν οι μήνες.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι μελέτες που έχουν δημοσιευτεί σχετικά με το πώς μετρούσαν το χρόνο στην αρχαιότητα. Και πώς διαμορφώθηκε το ημερολόγιο στην Αρχαία Ελλάδα. Ενα τέτοιο άρθρο είναι του John D. Morgan στο περιοδικό «Αρχαιολογία και Τέχνες». το  οποίο αναφέρεται κατά βάση στο μηνολόγιο το Αθηναϊκό κι όχι άλλων περιοχών.

Πολυτεχνείο: Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.

Μοιάζει σαν να ανοίγει το μπαούλο στη σοφίτα. Τέσσερα-πέντε πράγματα, όχι πολλά, που, ίσως, χάνονται στην αχλύ του χρόνου. Και, ίσως, είναι ευκαιρία να τα διηγηθούμε στα παιδιά μας. Φιγούρες από το παρελθόν, εικόνες που αναδίδουν οσμή πολιτικού ρομαντισμού, ήχοι από ερπύστριες αλλά και μουσικές επικές, στο όνομα της αντίστασης κατά ενός καθεστώτος τυραννικού. Που, σίγουρα, μπορούν να χρησιμεύσουν ως αντίδοτο στη βία και την ανομία που κυριαρχεί κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, γύρω από αλλά και μέσα στο ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων.

Τώρα η σειρά σου.

Στις γιορτές, στις μεγάλες μέρες ανεβαίνω στα βουνά, στους δικούς μου. Στις πέτρες, τα βράχια, τα λιθάρια, τα κοτρώνια, τα μαρμαρένια αλώνια, τις στέρνες, τα πηγάδια, τα ρέματα, τις αληπασιές, τις μυρτιές, τις κορφές, τα τσαΐρια, τα γεφύρια, τις γούρνες, τα νερά. Τα παντοτινά. Κάθονται έξω στο ταρατσάκι της αυλής, με περιμένουν όλοι στη σειρά, με την υπομονή, την αντοχή, την εγκαρτέρηση, τη στέρηση, να τους ανοίξω. Βασιλικοί, πλατύφυλλοι, σγουροί, βρυσούλες, ματάκια βρέχουν, παρακαλούν να μπουν. Κρυώνουν, τουρτουρίζουν,  μαραζώνουν, σβήνουνε χωρίς Σταυρό. Κρατούν στα χέρια τους, δεμένα στο μαντίλι, στο στόμα και στα χείλη, μέλι, βύσσινο, βάσανο, βροχές. Κατάρες και ευχές.  Τ’ αδειάζουνε στα πόδια μου. – Τώρα η σειρά σου. Θοδωρής Γκόνης     Πηγή: Protagon.gr

Αναζήτηση πεσόντων...1940.

Εικόνα
Γενικό Επιτελείο Στρατού Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού  Λαμπρόπουλος Γεώργιος Πατρώνυμο   Ηλίας Όπλο   --- Έτος γέννησης   1916 Νομός γέννησης   Αχαΐας και Ήλιδος Ο.Τ.Α. γέννησης   Πατρέων Οικισμός γέννησης   Πάτραι Περίοδος   Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Μονάδα   12ο Σύνταγμα Πεζικού Ημερομηνία θανάτου   22/3/1941 Τόπος θανάτου   1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών Λαμπρόπουλος Γεώργιος του Ηλία

Τρωίλος ο Ηλείος.

Ο  Τρωίλος ο Ηλείος  (γιος του Αλκίνοου, 4ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης με καταγωγή από την  Ηλεία , ο οποίος στέφθηκε δύο φορές νικητής στα  ιππικά αγωνίσματα  της  συνωρίδος  και του  τέθριππου πώλων  κατά τους  102ους  (372 π.Χ.)  ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας . Ο Τρώιλος κέρδισε ενώ παράλληλα υπηρετούσε και ως  ελλανοδίκης  (κριτής), κάτι που μετέπειτα έκανε τους Ηλείους να αποκλείσουν τους εν ενεργεία ελλανοδίκες από το να λαμβάνουν μέρος στους αγώνες. Επίσης αναφέρεται πως στην  Ολυμπία  υπήρχε λίθινο άγαλμα του Τρωίλου το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο  Λύσσιπος , και βρισκόταν δίπλα σε αυτό της  Κυνίσκας .

Για τα γενέθλιά σου, γιε μου...

Σαν σήμερα, πως πέρασαν είκοσι κιόλας χρόνια, λίγα, μα που η χάρη σου, τα έκανε αιώνια...Μεγάλωσες κι ανδρώθηκες, κι έγινες παλικάρι λεβέντη μου, μοναδικό του μόχθου μου καμάρι, σε χαίρομαι στη νιότη σου και που δειλά δειλά και με περίσσια φρόνηση, ανοίγεις τα φτερά σου...... Χρόνια πολλά σου εύχομαι, γιε μου, να τα χιλιάσεις...κι ότι ευτυχία και χαρά υπάρχει, να δοξάσεις,να γίνεις πρώτα «άνθρωπος» σωστός κι ειλικρινείς και να γευθείς τις δάφνες σου μιας άξιας προκοπής. Ότι εφόδια σου χρωστώ, θα έχεις στη ζωή σου κι αν τη ψυχή μου χρειαστείς, κι αυτή είναι δική σου,μα ένα μονάχα αντάλλαγμα σαν χάρη σου ζητώ..... Να 'μαι για το καμάρι μου περήφανος που ζω...!!!!!!!! Χρόνια  πολλά γιε μου.

Όνος όνον τρίβει.

Είναι αποδεδειγμένο, αυτοί που σε κολακεύουν στην αρχή, αυτοί που δεν ανέχονται ούτε ένα χνούδι στο πανωφόρι σου και τρέχουν να το αφαιρέσουν, στο τέλος θα γίνουν οι μεγαλύτεροι συκοφάντες σου, αλλά εσύ από μικρός, από άγια χείλη άκουσες, έμαθες πώς φέρεται ο Περικλής σε υβριστή του και δεν απορείς, δεν ταράζεσαι, ετοιμάζεις το ελάχιστό σου φως, το λυχναράκι σου, να τους το δώσεις να γυρίσουν σπίτι τους οι άνθρωποι, μην γκρεμοτσακιστούν μες στα σκοτάδια τους.

Γι’ αυτόν και μόνο*

– Πόσα «όχι» έχεις; – Χίλια. – Είναι λίγα -αλλά μην το βάζεις κάτω- για να αποκτήσεις ένα ναι χρειάζεσαι τρεις χιλιάδες, αυτή είναι η ισοτιμία τους.  

Θ(έρως), τρύγος, πόλεμος...

Εικόνα
  Η ώρα του τρύγου ξεκίνησε. Για όσους έχουν αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια στο χωριό θα θυμούνται ότι ήταν μια γιορτή λίγο πριν από το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Με τα πατητήρια, τα τραγούδια και τα μεθυστικά αρώματα από τα σταφύλια. Τώρα ζούμε τα… σταφύλια της οργής…  Πηγή:tanea.gr

Η πρώτη σημαία του Αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας του 1821 είναι από την Ηλεία !

Μοναδική σωζόμενη, είναι μια από αυτές που κατασκευάστηκαν στην Πάτρα με υπόδειξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού, όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση, για να διανεμηθούν στα Επαναστατικά Σώματα. Φέρει τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας. Υψώθηκε στην Ήλιδα από τον οπλαρχηγό Γεώργιο Σισίνη. (Συλλογή Σημαιών Εθνικού Ιστορικού Μουσείου) Πηγή:pirgiotis.gr

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο Γέρος σαν άκουσε το “καταδικάζονται εις θάνατον” μισοσταυροκοπήθηκε μ’ απορία και λέει: -Κύριε ελέησον! Μνήσθητι μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου… Ύστερα βγάζει την ταμπακιέρα του, παίρνει μια πρέζα ταμπάκο κι αφού την ρούφηξε, πρόσφερε και σ’ όσους τον είχανε περιτριγυρίσει γυρεύοντας να τον παρηγορήσουν, που ανάμεσα σ’ αυτούς ήτανε κι οι συνήγοροι Βαλσαμάκης και Κλωνάρης. -Αντίκρυσα, τους λέει, τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε και τώρα τον φοβάμαι. Άλλοι αναστενάζουν, άλλοι βουρκώνουν, άλλοι κλαίνε μ’ αναφυλλητά. Μερικοί σκύβουν κι ευλαβικά φιλάνε το δοξασμένο γέρικο χέρι. Κάποιος απ’ αυτούς, με πνιγμένη φωνή, του λέει: -Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ! -Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια… του αποκρίνεται. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ “ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ” Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ Πηγή:logomnimon.wordpress.com

Η Προσευχή του Ταπεινού.

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά σου λέω την προσευχή μου: Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου. Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι. Την πίκρα μου τη βάστηξα· μου δίνεις και την ξένη. Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω. Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω. Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα. Στην πόρτα μου άλλος δε χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα. Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει. Άκουσα τη γλυκιά βροχή, τη δύση έχω κοιτάξει, έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι, ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.  Τώρα δεν έχω τίποτα, να διώξω ή να κρατήσω.  Δεν περιμένω ανταμοιβή· πολύ ’ναι τέτοια ελπίδα!  Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω.  Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα. Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Πηγή:sansimera.gr 

Άνεμος της Παναγίας !

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα Η ευχή που λαχτάρησε μεσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας! Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη Πριν από την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή Εκατόφυλλη ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας! Ο.Ελύτης. Πηγή:antonispetrides.wordpress.com

“Ο πατέρας μου”.

Τ’ αγαπούσε ο μακαρίτης ο πατέρας τα δέντρα. Τα δέντρα και τις ρίμες. Ώσπου πέθανε μου ‘γραφε στίχους της ξενιτιάς κάτω από τα καλλιγραφημένα γράμματά του, κι ώσπου πέθανε, φύτευε δέντρα, κλήματα και λουλούδια, παντού όπου λάχαινε. 

Δήμος Ανδραβίδας – Κυλλήνης: Νερό μόνο για…πότισμα.

Το εμφιαλωμένο νερό έχει καθιερωθεί στον Κάμπο και την Βουπρασία πολλά χρόνια τώρα αφού το νερό που τρέχει από τις βρύσες με το αζημίωτο,  είναι ακατάλληλο για πόση αλλά και για μαγείρεμα, σύμφωνα με τις τελευταίες εξετάσεις που έκανε ο δήμος Ανδραβίδας Κυλλήνης και ανακοινώθηκαν χθες.

Ο γάιδαρός μου.

Χρόνια τώρα πορεύομαι με τον γάιδαρό μου, στον δρόμο τον σταματά ένας άγγελος που εγώ δεν τον βλέπω. Όταν ξεκινάμε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, ο γάιδαρός μου με πηγαίνει αλλού, με οδηγεί σε άλλον τόπο, με βγάζει σε άλλον κόσμο, διαφορετικό. 

Για σένα που πάντα με εμπιστευόσουν....Αφιερωμένο στον Πατέρα μου......

Για σένα που δεν φοβόσουν να μ’ αφησεις μόνο Μη χτυπήσω

29 Μαΐου 1453: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»  (Απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β') Μετάφραση: "Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σε αυτή. Γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε , αμυνόμενοι, με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας ". Πηγή απάντησης Παλαιολόγου: http://www.army.gr/ (Γενικό Επιτελείο Στρατού)

Οι ρόζοι του χεριού.

Όταν βγαίναμε απ’ το σπίτι τον κρατούσα πάντοτε από το μικρό δάχτυλο του χεριού του. Ο πατέρας μου! ψιθύριζα καθώς συγχρόνιζα το βήμα μου με το δικό του και του χάιδευα τους ρόζους. Καμάρωνα που ήταν τόσο σκληροί. Σκληροί, σαν τη ζωή μας … (Στέλιος Θ. Μαφρέδας)

Οι ματωμένες Πρωτομαγιές της Ελλάδας. Στην Καισαριανή το 1944 και στη Θεσσαλονίκη το 1936.

«…Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν’ ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος…»γράφει ο ποιητής Κώστας Βάρναλης για την Πρωτομαγιά του 1944.

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς -Ο ματωμένος Μάης του 1936 στη Θεσσαλονίκη...

Την Κυριακή 2 Μαΐου 1893 περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και διαδήλωσαν, ζητώντας την καθιέρωση της οκτάωρης ημερήσιας εργασίας. Ήταν η Πρώτη «Εργατική Πρωτομαγιά» στην Ελλάδα. Την κινητοποίηση είχε οργανώσει ο Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος του Σταύρου Καλλέργη, ο οποίος είχε ιδρύσει τον Σύλλογο τρία χρόνια πριν, ενώ εξέδιδε παράλληλα την εφημερίδα «Σοσιαλιστής».  Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής. Με το ψήφισμα ζητούσαν, εκτός από το οκτάωρο, την καθιέρωση της αργίας της Κυριακής και τη χορήγηση σύνταξης στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Η άρνηση του προέδρου να το εκφωνήσει, προκάλεσε τη θορυβώδη αντίδραση του Καλλέργη και τελικά τη σύλληψη και την καταδίκη του σε φυλάκιση 10 ημερών «για διατάραξη της συνεδρίασης».

Iστορία Νομού Ηλείας.

Η περιοχή της Ηλείας–Ολυμπίας έχει πλούσια ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η γεωγραφική θέση και ο φυσικός πλούτος της περιοχής ευνόησε την άνθιση του πολιτισμού και του εμπορίου. Αρχαιολογικά ευρήματα που ανάγονται στα προϊστορικά χρόνια έχουν ανακαλυφθεί στην περιοχή αλλά η μεγαλύτερη άνθισή της εντοπίζεται στον 8ο π.Χ αιώνα, λόγω της αίγλης του Ιερού της Ολυμπίας, η φήμη του οποίου είχε εξαπλωθεί από την Ανατολή και τη Μεσοποταμία μέχρι την Δύση και την κάτω Ιταλία.

Το Φράγμα του Πηνειού Ποταμού της Ηλείας.

Κατά το έτος 1957 συστήθηκε στην πόλη της Αμαλιάδας κάποιος σύλλογος με την επωνυμία «Φράγμα του Πηνειού Ποταμού Ηλείας». Η διοίκηση του συλλόγου κατανόησε το πρόβλημα της άρδευσης του Ηλειακού κάμπου και επινόησε την κατασκευή ενός φράγματος στον ποταμό Πηνειό. Ο σύλλογος μετά από διάφορες συσκέψεις, κινήθηκε δυναμικά στην περιφέρεια για να προκαλέσει το ενδιαφέρον της πολιτείας. Το εν λόγω τόλμημα επεφύλασσε πολλές απογοητεύσεις στην ηγεσία του συλλόγου και απ' αυτούς τους συνεργάτες τους και πολύ περισσότερο από τον δύσπιστο κόσμο, που διέκρινε πως ήταν ακατόρθωτο να γίνει κάποιο φράγμα.

Η Γέφυρα των τολμηρών!

Δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως η γέφυρα των τολμηρών αφού κατασκευάστηκε καθαρά για την διέλευση μόνο αμαξοστοιχιών και γι' αυτό δεν είχε δάπεδο στο επίπεδο των στρωτήρων της. Παρόλα αυτά οι τολμηροί ακροβατούσαν στην κυριολεξία  στους στρωτήρες της γραμμής με σκοπό  να περάσουν απέναντι, ενώ κάτω από τα πόδια τους κυλά απειλητικό το ποτάμι.

Η «Δεκάτη» - Ο πρώτος φόρος του Νεοελληνικού Κράτους.

Εικόνα
 

Κάρβουνο στη γλώσσα.

Την έλαβα την πρόσκληση, ήρθε το μήνυμά σου. Θα έρθω, θα έρθω αλλά από το δικό μου δρόμο.

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος: Η ζωή, ο φρικτός θάνατος και τα θαύματά του.

Εορτή του Αγίου Γεωργίου σήμερα 23 Απριλίου και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, τιμάται η μνήμη του. 

Ένας από τους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα πολέμησε τυφλός. Ο Εύρυτος αρνήθηκε να επιστρέψει πίσω στην Σπάρτη και στάθηκε απέναντι στους Πέρσες στη μάχη των Θερμοπυλών...

Το 480 π.Χ. ο Ξέρξης κατευθύνεται προς την Αθήνα με στρατό σχεδόν 2,5 εκατομμυρίων ανδρών με σκοπό να την κατακτήσει. Ο βασιλιάς των Σπαρτιατών, Λεωνίδας, επιστρατεύει 300 επίλεκτους πολεμιστές και μαζί με άλλους 7000  Έλληνες βαδίζει προς το στενό των Θερμοπυλών, όπου σκοπεύουν να εμποδίσουν τον στρατό του Ξέρξη να διαβεί. 

Παράπονο μόνο…

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο… Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου… Να σου στείλω ένα μήνυμα… Κι εσύ δεν άκουγες… Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου, για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του. Ο πόνος θέλει μια σκέψη Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός Πιο κοφτερός Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει, ώσπου να σε ρημάξει… Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή Και καθόλου οχυρωμένη. Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης Είχες πυξίδα Κρατούσες την ρότα σου σταθερή Άραξες το σκάφος σου σε απάνεμο λιμάνι. Εγώ το δικό μου το βούλιαξα Ναυάγησα Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα Ταξίδευα σ’ ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ’ αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες. Όπου μου λέγαν πήγαινα…  Απόσπασμα απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη: «Το ταξίδι που λέγαμε», Εκδόσεις Καλέντης 2007 Πηγή:

Προς το κλεινόν πρωθυπουργόν κλαυσίλαον τον οχληρόν .

Δεν είσαι συ, που βούλιαξες στα χρέη την Ελλάδα; Δεν είσαι συ, που έκαμες τον βίον σου σου φυλλάδα; Δεν είσαι συ, που έλεγες πως η Ελλάς θα ζήση; Δεν είσαι συ ο αίτιος, που η Ελλάς θα σβήση; Δεν είσαι συ, που έκαμες τον κόσμον να στενάζη των δε απόρων φοιτητών κανείς να μην σπουδάζη; Δεν είσαι συ, που έβαλες εις ό,τι ξέρεις φόρους; Δεν έκαμες το δάνειον με επαισχύντους όρους; Δεν είσαι συ ο αίτιος των τωρινών πραγμάτων; Δεν μας επώλησες εσύ ως ποίμνιον προβάτων; Δεν έλεγες πως η Ελλάς προώρισται να ζήση; Και τώρα τι λέγεις; Η Ελλάς ίσως χρεωκοπήση, εάν δεν βρούμε δάνειο τους τόκους να πληρώσωμεν; Εσύ τα λέγεις όλ’ αυτά, εσύ ‘σαι, κυρ – Σωτήρα; Εάν συ είσαι ο Σωτήρ, πρέπει και να μας σώσης, πρέπει να βρης και δάνειο τους τόκους να πληρώσής, άλλωστε θα σε είπωμεν δικαίως ολετήρα! Ήδη καλείς τους βουλευτάς είς τας εικοσιεννέα, τι μούτρα έχεις να τους ιδής, τι να τους πείς ως νέα; θα τους ειπής πως ήλθανε ξένοι να μας ιδούν, να μας ζυγίσουν δίκαια και να αποφανθούν, αν πίστιν έχωμεν και η

Γίνεται Πάσχα χωρίς εσένα;

Δεν γίνεται Πάσχα χωρίς χωματένιο δρόμο. Γίνεται; Χωρὶς μαντίλι νὰ τὸ βγάλεις ἀπ’ τὴν τσέπη σου, νὰ σκουπίσεις τὰ παπούτσια σου, νὰ μπεῖς στὴν ἐκκλησία… Πῶς νὰ πᾶς στὸ Πάσχα, στὴν Ἀνάσταση ἀπ’ τὴν ἄσφαλτο; Γίνεται Πάσχα χωρὶς τὸ θάμνο του τὸν ἀνθισμένο; Χωρὶς ροδάμι;

«Κράτησα τη ζωή μου»…

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγ- γαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλ- λιά σου χρυσά. τ’ άστρα του Κύκνου κι’ εκείνο τ’ άστρο ό Αλδε- βαράν.

25η Μαρτίου 1821.

..Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση... Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Νεάπολη...

Εικόνα
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Ο δρόμος αρκεί...

Περνάς απέναντι και είναι όλοι εκεί-όπως τότε. Ξανά απ’ την αρχή. Δεν θέλω σπίτι, δεν θέλω τραπέζι, δεν θέλω πρόσκληση, καναπέ, κρεβάτι, πάπλωμα.

Τo άδοξο τέλος μεγάλων ανδρών της αρχαίας Ελλάδας.

Εικόνα

Η ανώριμη τσέπη.

Καθώς προχωρώ κουτσά στραβά τον δρόμο μου, νιώθω αμήχανος, τρομάζω με όλους αυτούς που ζητούν να τους αποκαλούν δασκάλους.

Προσκυνώντας τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Στό μέσον τῆς περιόδου τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν Γ΄ Κυριακή τῶν νηστειῶν τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ γιά νά τόν προσκυνήσουν οἱ πιστοί καί νά συνεχίσουν ἔτσι ἐνισχυμένοι τόν πνευματικό ἀγώνα, πού θά τούς φέρει στή Μ. Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, διαβάζει δέ κατά τήν ἡμέρα αὐτή τήν περικοπή μέ τά ἀκόλουθα λόγια πού ὁ Χριστοῦ ἀπηύθυνε πρός τούς μαθητές του μόλις προανήγγειλε πρός αὐτούς τόν ἐπικείμενο σταυρικό του θάνατο:

O άνθρωπος που σε ονειρεύεται.

Δεν σε ξεχνώ και μη φοβάσαι. Είμαι επίμονος με τις αγάπες μου, πεισματικός. Θα έρθω αλλά πρώτα χρειάζομαι χρόνο να ξαναπιάσω το σχοινί που έσπασε, ν’ ανοίξω το δρόμο, να μου επιστρέψει το βουνό το βράχο μου, το ρέμα το μερίδιο μου. Το δίκιο μου. 

Η έναρξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο.

Είναι γνωστό και ιστορικώς αποδεδειγμένο πως τα επαναστατικά γεγονότα του 1821, ανακινήθηκαν με την σύναξη του Αιγίου (Βοστίτσας) από την 26η Ιανουαρίου έως και 30η του ιδίου μηνός (παλαιό ημερολόγιο). Εκεί από τον Παπαφλέσσα, οι πρόκριτοι και οι ιερείς, άκουσαν ότι οι πιθανότερες ημερομηνίες για την έναρξη της επαναστάσεως ήταν, είτε η 25η Μαρτίου, (ημέρα του Ευαγγελισμού), είτε η 23η Απριλίου, (του αγίου Γεωργίου) , είτε η 29η Μαΐου, (ημέρα της αλώσεως της Πόλης), απ’ ότι όμως απεδείχθη εκ των υστέρων τα γεγονότα τους πρόλαβαν και η επανάσταση ξεκίνησε νωρίτερα.

Ήρωας του 1940 !!!

Εικόνα
Πεσών στον Ελληνοαλβανικό μέτωπο Λαμπρόπουλος Γεώργιος Πατρώνυμο   Ηλίας Όπλο   --- Έτος γέννησης   1916 Νομός γέννησης   Αχαΐας και Ήλιδος Ο.Τ.Α. γέννησης   Πατρέων Οικισμός γέννησης   Πάτραι Περίοδος   Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Μονάδα   12ο Σύνταγμα Πεζικού Ημερομηνία θανάτου   22/3/1941 Τόπος θανάτου   1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών Ο εικονιζόμενος δεξιά είναι ο Λαμπρόπουλος Γεώργιος.

Τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στις γειτονιές!!!

Εικόνα
Όλα έχουν παιχθεί προτού γίνουμε δώδεκα χρονών , σύμφωνα με τον Γάλλο δοκιμιογράφο και ποιητή, Σαρλς Πεγκί. Άποψη που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ειδικά, για τους 30+, οι οποίοι στην πλειονότητα τους έχουν ζήσει ένδοξα παιδικά χρόνια.

Η μάχη του Βαρθολομιού, 9-10 Νοεμβρίου 1825.

Ο Ιμπραήμ, μετά τίς  νέες του «επιτυχίες»  μέ τίς σφαγές καί τή συγκομιδή νέων σκλάβων, κινήθηκε βόρεια, πέρασε τόν Αλφειό ποταμό μέ βάρκες πού κατασκεύασαν οι μηχανικοί του, έκαψε τόν Πύργο καί έστειλε αγγελιοφόρους νά ειδοποιήσουν τόν Γιουσούφ πασά τών Πατρών γιά τήν άφιξή του. Η εμπροσθοφυλακή τού Ιμπραήμ συνάντησε τόν Μιχαήλ Σισίνη επί κεφαλής πλήθους γερόντων καί γυναικόπαιδων, τού επιτέθηκαν καί τόν απέκλεισαν στό χωριό Μουσουλούμπεη (Λευκοχώρι Ηλείας). Ο Σισίνης τούς ανάγκασε νά οπισθοχωρήσουν καί νά κατευθυνθούν στό χωριό Σαμπάναγα (Αγία Μαύρα), όπου βίασαν νέα κορίτσια, άρπαξαν γυναίκες καί έκαψαν όλα τά σπίτια τού χωριού. Τήν ίδια τύχη είχαν τά χωριά Δερβιτσελεπή, Καλίτσα, (τά δύο χωριά αποτελούν σήμερα τήν Αμαλιάδα), Σαβάλια, Ροβιάτα, Καραγιούζι (Αμπελόκαμπος) καί Σελήμ Τσαούση (Παλαιοχώρι).

Πύργος: Τα «σταφιδικά» των Χριστουγέννων του 1888.

Εικόνα

Τα τέσσερα παράθυρα.

Τώρα που το ψωμί ξανάγινε πικρό ας φτιάξουμε τα παράθυρά μας, κρεμάσανε, γεράσανε, χάσκουν ξεδοντιασμένα, ας τα καλαφατίσουμε, ας τα βάψουμε, ας τ’ ανοίξουμε διάπλατα, κουρτίνες και πανιά, να δούμε, να θαυμάσουμε την ομορφιά, τις σκάλες, τις πύλες, τις πόρτες, τις πορτάρες, το απέναντι μπαλκόνι και το κορίτσι που στεγνώνει τα μαλλιά στον ήλιο του Γενάρη του΄60, το χαμόγελό του, τα λακκάκια του τα δυο, την Ιζαμπώ, τα κάστρα πάνω κάτω δεξιά κι αριστερά, τα μάτια, η θάλασσα, τα φρύδια και το μέτωπο, τ’ αγάλματα, το άλογο του Στρατηγού, του Κυβερνήτη το μειδίαμα, τα Πέντε Αδέλφια, το Ιτς Καλέ με τα φραγκόσυκα, τα σίδερα, τις φυλακές, τα αίματα, τα ψέματα και τους φυλακισμένους.

Καλικάντζαροι...

Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις οι καλικάντζαροι είναι διάφορα δαιμονικά όντα. Τα όντα αυτά παρουσιάζονται στη γη την Παραμονή των Χριστουγέννων και βασανίζουν τους ανθρώπους όλο το Δωδεκαήμερο μέχρι τα Θεοφάνεια, που αγιάζονται τα νερά. Θεωρούνται δύσμορφοι και λιπόσαρκοι, καθένας με κόκκινα μάτια, αχτένιστα μαλλιά, δόντια άγριου θηρίου, τραγοπόδαρα ή με τέσσερα πόδια σαν πίθηκοι. Οι γιαγιάδες μας παλιά έλεγαν πως είναι αερικά, ξωτικά.