Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2015

Nα ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις.

«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός». Και τι μ’ αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ. «Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός». Μ’ αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.

Το ταξίδι.

Τα καράβια μας πατέρα ξεκίνησαν πριν την αυγή, γεμάτα όνειρα κι' ελπίδες. Τα βλέμματα μας στις πυξίδες μη χάσουμε το δρόμο. Ήσουν καλός καπετάνιος, κι' άντεξε το καράβι σου στις χαλασιές. Όμως πατέρα, στο τέλος του ταξιδιού έστεκε ο θάνατος, σ' αγκάλιασε σαν παλιόφιλος, σε φίλησε, κι' εσύ του χαμογέλασες, κι' είπες πως τον περίμενες. Γιατί ήξερες πατέρα, πως η πυξίδα της ζωής έχει για βόρειο πόλο το θάνατο. Στίχοι για το τραγούδι  Ταξίδι σε στίχους  Θεόδωρος Δαλάκογλου.

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος(απόσπασμα).

[Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ’ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο]:

Οι δύο πέτρες.

Έχω μια πέτρα στο λαιμό μου, βράχο μεγάλο, πάνω του σκάβω λόγια, ονόματα τόπους. Χάρτες, διαδρομές. Τρίβω, σπάω το αλάτι, βλέπω το χρώμα της αυγής, νιώθω το αγιάζι της νύχτας.

«Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς».

Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα . Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; Του λέω. - Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. – Άντε, στην υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; Ρώτησα. – Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω       Γιάννης Βαρβέρης

Προς την μητέρα μου.

Μάννα μου, εγώ ’μαι τ’ άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι  όπου το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει. Το δόλιο! όπου κι αν στραφεί κι απ όπου κι αν περάσει, δε βρίσκει πέτρα να σταθεί κλωνάρι να πλαγιάσει.

"Το φως που καίει".

- Ελα δω, ραγιά, που σε διατάζω. - Και ποιος είσαι του λόγου σου, που λες ραγιά. Ελα συ εδώ. - Κύριός σου είμαι. Ομολογιούχος. Πέσε!

Ομορφονιός Aγάπησε…

Oμορφονιός αγάπησε όμορφη παντρεμένη και εχαίρονταν στον έρωτα και στην γλυκιάν αγάπη. Πλην πίκρα στη ξεφάντωση έμελλε να φυτρώσει.

Παραθέματα.

Εικόνα
1.  Ο άνθρωπος οφείλει να φυτέψει τουλάχιστον ένα δέντρο. Να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί. Να γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο. Έλλη Αλεξίου,  Υπό εχεμύθειαν . Εκδόσεις «Σύγχρονη εποχή», 1976. 71.

Το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας» του Πολυτεχνείου (Γ. Ρίτσος).

Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973 Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια. Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων, Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα, Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;

'....Ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος,τούτο και θερίσει'.

Αν   σπείρεις  εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη. Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους. Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο. Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.

Τι είναι η ζωή;

Σαν τι θαρρείς πως είναι η ζωή και λες “εγώ θα την κερδίσω”! Μα ποιο είναι το κέρδος να μας πεις μήτε που ξέρεις Αν ήξερες θα το΄βρισκες χωρίς θυσίες…

Με δυο φιλιά της μάνας μου, με χούφτα γη της γης μου...

Αντικαταστάσεις

“Ποιος θα πληρώσει το χαράτσι;”

Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι;»

Ελιά.

Το καλάμι κι η Ελιά

Κωνσταντίνος Κουκίδης και Μανώλης Γλέζος - Τι συνέβη στην πραγματικότητα, με την ελληνική και την γερμανική σημαία, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, τις πρώτες ημέρες της γερμανικής Κατοχής, το 1941;

Στις αρχές της γερμανικής Κατοχής, στην Ελλάδα, το 1941, δύο γεγονότα που φέρονται να συνέβησαν στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, σκόρπισαν ρίγη εθνικής υπερηφάνειας στους Έλληνες, ενώ έγιναν αντικείμενο διεθνούς θαυμασμού απ' όσους μάχονταν τον Άξονα. Το πρώτο γεγονός που αναφέρεται, είναι η πτώση από την Ακρόπολη, στις 27 Απριλίου 1941, κάποιου ονόματι Κωνσταντίνου Κουκίδη (γράφεται και Κουκκίδης), ο οποίος εκτελώντας χρέη φρουρού της ελληνικής σημαίας, αρνήθηκε να την υποστείλει και να αναρτήσει στην θέση της την γερμανική με την σβάστικα. Ο Κώστας Κουκίδης φέρεται να τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και να πήδηξε από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Το δεύτερο γεγονός, αφορά την υποστολή της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη, έναν περίπου μήνα αργότερα, στις 30 Μαΐου 1941, από τους Μανώλη Γλέζο και Απόστολο Σάντα. Και οι δυο αυτές περιπτώσεις τόλμης, θάρρους και αυτοθυσίας, παρ' ότι φαίνεται να έχουν ίχνη αληθείας, εν τούτοις, είναι α

Πρώτον πολεμικόν ανακοινωθέν.

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940.     "Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."

Μοιρολόγι...

Εικόνα
Μοιρολόγι-Νοέμβρης 1937

Κουράστηκες.

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας. Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Η αλήθεια...

«Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους , που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους , που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους , επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό , πάντοτε το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου , δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ότι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά , ότι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες . Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας , του άγχους , του ιδρώτα , της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν , γι αυτούς που ψάχνουν , που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη , αυθόρμητη , αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό , αλλά ομολογώ , π

Η μητέρα μου.

Η μάνα μου μια άγια γυναίκα

Και να αδερφέ μου...

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα.

Συντομία.

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί και γύρω στο μεσημέρι έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου. Και δεν είναι ότι τρόμαξα που ο χρόνος περνάει τόσο βιαστικά. Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι ότι ίσως αύριο να είμαι πολύ γέρος για να κάνω όλα όσα άφησα σ΄εκκρεμότητα . Χόρχε Μπουκάϊ

Εκείνο.

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,

Το παράπονο.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Λόγια δύσκολα.

Τα έχει αυτά η μεγάλη ομορφιά, τα θέλει όλα δικά της, ρίχνει βαριά σκιά. Παντού. Δύσκολα ανθίζει κλαράκι άλλο στη γειτονιά της. Είναι σαν το ελάφι της Αρτέμιδος, σε ρουφάει, αν αρχίσεις να την κυνηγάς δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να γυρίσεις πίσω. Φταις δεν φταις θα σε κάψει, είναι το φως της. Κι αυτή να μην το θέλει, έτσι είναι, έτσι θα γίνει, είναι η ευχή και η κατάρα της.

Το ψωμί της μάνας μου.

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου Ο καφές της μάνας μου Το άγγιγμά της Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις Μέρα τη μέρα

Σὲ μιὰ γυναῖκα.

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες;  Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω.....  ......στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας. «Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ, ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες....   Τάσος Λειβαδίτης

Νεάπολη.

Το χωριό μου βρίσκεται 5 χμ ΒΑ της Βάρδας σε υψόμετρο 70μ ανάμεσα στους ποταμούς Βέργα και Ντρεμούσα. Δοιηκητικά ανήκει στον δήμο Ανδραβίδας Κυλλήνης και έχει 380 κατοίκους (2011)Ιστορικές πηγές κάνουν αναφορά για τον αγωνιστή της επανάστασης του 1821, τον Γερανδρέα Τσουρούλα από το Μπεντένι ,ήταν παλαιά ονομασία του χωριού μέχρι και το 1955.Το 1835 σχηματίζεται ο δήμος Καλοτυχίας(Ψάρι), Ζουλάτικα, Μάζι, Ρετούνη, Καπελέτο, Μπεντένι, Ματαράγκα, Καγκάδι, Μαλίκι, Κόκλα, Μπόρσι, Βάλαγκα, Δαούτι, Ξενιές, Σπάτα, Καλυβάκια, Βάρδα, Λάππα, Κουνουπέλι, Μετόχι. Το 1841 ο δήμος Καλοτυχίας συγχωνεύθηκε στο δήμο Βουπρασίας με έδρα το ψάρι. Το 1911 έχουμε την κατάργηση των δήμων και το χωριό αποτελεί πλέον κοινοτητα. Το χωριό συμπεριλαμβάνει τους οικισμούς Καστανέικα, Λαμπήρεικα, Ραφτέικα, Γιανοπουλέικα, Τζουδέικα και Παναγοπουλέικα.

Μυστική Παράκληση.

Δέσποινα, κανένα φόρεμα τὴ γύμνια μου δὲ φτάνει νὰ σκεπάσῃ, ἡ μοναξιά μου εἶναι σὰν τ᾿ ἄδειο, σὰν τ᾿ ἀλόγιστο χυμένο προτοῦ νἄρθῃ ἡ πλάση, ἡ ἀρρώστια μου βογγάει σὰν τὰ μεγάλα δάση καθὼς τὰ δέρνει ἡ μπόρα.

“Ύμνος στην Θεοτόκο”.

«Ύμνος».  « Από  το χάραμα, το μεσημέρι,  ως  το σούρουπο   Ολημερίς  σε  υμνώ  Μαρία!

Η ψυχή των καραβιών.

Εικόνα
Του Διαμαντή Μπασαντή

Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις.

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.

Η Μάνα μου δεν έλεγε αλήθεια πάντα.

Η μάνα μου, μού είπε ψέματα οχτώ φορές Αυτή η ιστορία ξεκινάει με τη γέννηση μου - ήμουν μοναχογιός μιας οικογένειας πολύ φτωχής.

Επί του τάφου του πατρός μου.

Ξύπνα, πατέρα! χαραυγή τον ουρανό χρυσώνει,  κι᾿ όλη ξυπνά η μαύρη γη. Ξύπνα και σύ με την Αυγή, ν᾿ ακούσουμε τ᾿ αηδόνι.

Γράμμα στον πατέρα.

Πολυαγαπημένε πατέρα,

Τα εφτά λευκά πουκάμισα.

Μαζί με τον πρωινό καφέ έφερνε και τα καινούργια λόγια, τις λέξεις τις ξεχασμένες, τις σκονισμένες, τις έφερνε γυαλισμένες, σπαρταριστές με το αγκίστρι ακόμα στο στόμα, δαγκωμένες, σημαδεμένες. 

«Ο τόπος μας».

Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας – φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα. Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ’ αλέτρι καπνίζει μια μικρή φωτιά. Του παππουλή τα ρούχα τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργιες. Οι μέρες μας παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες. Κάτω απ’ τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο. Ο πετεινός στο φράχτη. Η αγελάδα στο κίτρινο. Πώς έγινε και μ’ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ’ ανώφλια είναι η καπνιά, χρόνο το χρόνο, απ’ τα κεριά του Πάσχα – μικροί μικροί μαύροι σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι γυρίζοντας απ’ την Ανάσταση. Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος με υπομονή και περηφάνεια. Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα. Γιάννης Ρίτσος

Ο πατέρας μου. Παλικάρι. Όµορφος, τόσο όµορφος!

[…Όταν πρωτοπήγε σχολείο, τα παιδιά γύρω της µιλούσαν για τη µάνα τους. Η µάνα κυρίαρχη στις παιδιάστικες κουβέντες: «η µάνα µού αγόρασε ποδιά…», «η µάνα µ’ έδειρε…», «η µάνα µου είπε…». Σώπαινε.

29 Mαιου 1453.

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β’ λίγο πριν από την πτώση της Βασιλεύουσας Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι…

Μάνα.

Γύριζα δρόμους και στιγμές. Πονούσα. Μου ‘λεγες  «δεν φταις» και σε ξεχνούσα. Σαν ήμουνα στο μύθο μου και αγαπούσα τάχα μου και νάρκισσο με έλεγα…. «Τρως?», «ντύνεσαι?», «πώς τα περνάς?» μου  ‘ λεγες. Μάνα μου. «Καλώς το παιδί μου!» και μια αγκαλιά την πιο θερμή και τα φιλιά αληθινά. Δυο τρεις στιγμές μονάχα κι έφευγα. Μάνα.

Πώς ανοίγουν τα βουνά...

Η μεγάλη πέτρα είναι στο χτήμα με τις ελιές. Όποιος δεν έχει κολλήσει την πλάτη του πάνω της για να προστατευτεί από τον αέρα και τη βροχή, όποιος δεν έχει κρυφτεί πίσω της, μέσα της, για ν' αποφύγει τον στραβό τον άνθρωπο, το μάτι το κακό, όποιος δεν έχει τρέξει, δεν έχει τρίψει με τον αντίχειρά του, με το μάγουλό του τους δρόμους της, τις φλέβες της, το κρέμασμά της, τους σκοτεινούς της τους παλμούς, δεν μπορεί να καταλάβει τη φιλία της πέτρας.

«Θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου».

Εικόνα
Δεν πάνε πολλές ημέρες που έγινα αυτήκοος μάρτυρας στην ακόλουθη συζήτηση. κάποιος είπε: «θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου». «Πόσων χρόνων είναι;» τον ρώτησαν.  «Δεν ζει, έχει πεθάνει πριν από 42 χρόνια. Θα της πάω μερικά λουλούδια, θα της ανάψω το καντήλι, θα μιλήσω μαζί της, θα γεμίσω τις μπαταρίες μου και θα γυρίσω ανανεωμένος στη δουλειά μου» . Παρέμεινα άφωνος. Τι μεγαλείο ψυχής! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και την ευγνωμοσύνη του γιού προς την μητέρα που τον γέννησε με πόνους, που τον ανάθρεψε με στερήσεις και λαχτάρες, που ξενύχτησε στο προσκέφαλό του στις παιδικές του αρρώστιες, που χαιρόταν με τις χαρές του και έκλαιγε με τις λύπες του. Ασφαλώς από εκεί ψηλά που την έχει τοποθετήσει ο Ύψιστος, η εν λόγω μάνα θα χαίρεται και θα καμαρώνει το λεβέντη γιό της.

"Πατέρα".

Μικρό παιδί Με πήρες απ' το χέρι Πατέρα, να σου πω Τώρα καταλαβαίνω

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

«Όταν την 1η Απριλίου 1821 τσακίστηκε το ελληνικό στράτευμα από τους Τούρκους, ο Αναγνωσταράς και οι άλλοι πήγανε στο Λεοντάρι, εγώ έμεινα μόνος με το άλογό μου στο Χρυσοβίτσι. Έκατσα μέχρι που έφυγαν οι Τούρκοι με τα μπαϊράκια τους και κατέβηκα κάτω. Ήταν στο δρόμο η Παναγιά, μια εκκλησιά του χωριού καθόμουν κι έκλαιγα για την Ελλάδα. Παναγία μου, είπα, βοήθησε κι αυτή τη φορά τους Έλληνες να εμψυχωθούν». Πηγή: EIRINI PAPPA  GOOGLE+

Ένας Γέρος.

Εικόνα

Το τραγούδι του αϊ-Γιώργη.

Εικόνα

Γύριζε.

Εικόνα
Γ. Ροϊλός,  Οι ποιητές  (π. 1919).  Μεγάλοι ποιητές της γενιάς του 1880.  Στο κέντρο:  K. Παλαμάς .

Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας!

Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν.

Μην απορείς, μητέρα.

Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις τούτα τα ποιήματα διαβάζοντας. Θα τα βρίσκεις, βέβαια, λίγο στενάχωρα, σάμπως να θέλουν

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.

'Ακου μάνα...

Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα (ένα Μαρτιάτικο Σαββάτο) τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά και όλοι νιώθανε καλά. Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.

Αλλά τα βράδια...

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη

Ένα παιδί…

Ένα παιδί ποτέ του δεν μισεί, μονάχα ψευτοθυμώνει κι όταν πραγματικά πεισμώνει, πάλι γρήγορα το ξεχνά. Γιατί ένα παιδί ξέρει να συγχωρεί και να ζητάει συγνώμη.

Στρατηγός Μακρυγιάννης...

«Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη. Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο. Έφυγαν αυτοί.

Θέλω...

Θέλω να με ακούς, χωρίς να γίνεσαι κριτής μου. Θέλω να μου δίνεις τη γνώμη σου, χωρίς να  με συμβουλεύεις. Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη, χωρίς να απαιτείς.

Να συνεχίζεις…

Γράφει:  Αντώνης Κυρίκος

Το δέντρο των φίλων.

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας… που μας κάνουν ευτυχισμένους…

Είναι κάτι παιδιά …

Είναι κάτι παιδιά  που καταπιέστηκαν από το σπίτι τους, είναι κάτι παιδιά που δεν μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους.  Είναι τα παιδιά  που δεν συμμετέχουν στις παρέες του σχολείου.  Είναι τα παιδιά  που τα βλέπεις μόνα τους στην αυλή του σχολείου.  Είναι τα παιδιά  που κρύβονται ακόμη κι όταν είναι μπροστά σε όλους, που κρύβονται ακόμα και όταν είναι μόνα τους. 

Γράμμα ενός αρρώστου.

Φίλε μου Αλέξη, το `λαβα το γράμμα σου και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω…

Συγχωρώ θα πει...

Εικόνα
Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι πως κ α ν έ ν α ς δεν είναι τέλειος. 

Αν...

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρω σου όλοι το ‘ χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι’ αυτό το φταίξιμο σε σένα, Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου, όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,

Σώπα μη μιλάς….

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι χρυσός.

Ὁ ἀποχαιρετισμὸς τῆς Μάννας.

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου. Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι, γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

«Η Μάννα».

Ο Δήμος ο σκληρόκαρδος με χέρια αφορεσμένα, κτυπά και δέρνει αλύπητα τη μάννα που τον ‘γέννα.

Άνοιξη.

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί Άνοιξη χνούδι περιστέρας Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη […]

Παραινέσεις ενός γονέα!

Εικόνα

Το συρτάρι του πατέρα.

Κάθε πατρικό σπίτι έχει ένα συρτάρι με «μυστικά». Ενα συρτάρι που ασκεί έντονη γοητεία στα μάτια ενός παιδιού, που φαντάζεται πως στο εσωτερικό του βρίσκονται κρυμμένα θαύματα, περίεργα αντικείμενα και άγνωστοι, ξεχασμένοι θησαυροί μιας άλλης εποχής. Κι όταν με την εξερεύνηση η παιδική περιέργεια ικανοποιείται, η έκπληξη έρχεται τελικά από κει που δεν το περιμένεις:

"Χάρισμά σου".

Θυμούμαι μικρός κάθουμουν συχνά στο κατώφλι του σπιτιού μας, έλαμπε ο ήλιος, καίγουνταν ο αγέρας, σ' ένα μεγάλο σπίτι στη γειτονιά πατούσαν σταφύλια, μύριζε ο κόσμος μούστο, κι εγώ σφαλνούσα τα μάτια ευτυχισμένος, άπλωνα τις φούχτες και περίμενα, κι έρχουνταν ο Θεός, όσο ήμουν παιδί ποτέ δε με γέλασε, έρχουνταν, παιδί κι αυτός σαν και μένα, και μού 'βαζε στα χέρια τα παιχνιδάκια του τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο. "Χάρισμά σου"  μού 'λεγε "χάρισμά σου, παίξε μαζί τους, εγώ έχω κι άλλα."  Άνοιγα τα μάτια, ο Θεός εξαφανίζουνταν μα απόμεναν στα χέρια μου τα παιχνιδάκια του. (Νίκος Καζαντζάκης, "Αναφορά στον Γκρέκο")

Kαλή αντάμωση, πατέρα μου!

Αρνούμαι, να σε ξεχάσω. Δες, κατάφερα να σου γράψω σήμερα, πάνω σε τούτο το τραπέζι που έπινες τον καφέ σου.

Η μάνα μου.

Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή κι όλη τη γλύκα της γης απάνω της. Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι  ήταν χωριάτες. Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, τα μυαλά τους γεμάτα χώματα. Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύουνταν όλες τις ελπίδες. Είχαν γίνει, πάππου προς πάππου, ένα μαζί της. Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά τους την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους….

Το σπίτι που γεννήθηκα.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Το ηλιοβασίλεμα καθώς φεύγουμε από το χωριό....

Εικόνα
Xristos Panagiotopoulos 27 Δεκεμβρίου 2014

«Τραγούδι για τη μητέρα μου».

Εικόνα
“Τη μορφή της δεν τη θυμάμαι πια πώς ήταν πριν οι πόνοι της αρχίσουν. Αποκαμωμένη, ανασήκωνε τα μαύρα τα μαλλιά της απ’ το ξεσαρκωμένο μέτωπό της – το βλέπω ακόμα κείνο το χέρι να σαλεύει.

«Γράμμα στη μητέρα μου».

Εικόνα

Αποτελέσματα εκλογών στο χωριό 25 Ιανουαρίου 2015.

22ο Ε.Τ. ΝΕΑΠΟΛΗΣ Εκλογείς:346 Ψήφισαν:220 Άκυρα:6 Λευκά:3 Έγκυρα:211 ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:39 ΣΥΡΙΖΑ:68 ΠΑΣΟΚ:38 ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ:15 ΚΚΕ:2 ΤΕΛΕΙΑ:9 ΚΙΔΗΣΟ:22 ΛΑΟΣ:2 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ:1 ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ:4 ΑΝΤΑΡΣΥΑ:1 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ:8 ΑΛΛΑ:2

Τελικά αποτελέσματα Δημοτική Ενότητα Βουπρασίας.

Εικόνα
Δημοτική Ενότητα  Βουπρασίας Ενημέρωση : Ενσωμάτωση : 26-01 04:38 20/20   100,00 % Κόμμα % ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-ΣΥΡΙΖΑ 38,15 ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 27,48 ΠΑ.ΣΟ.Κ 10,02 Λαικός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή 5,28 ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ 5,08 Ανεξάρτητοι Ελληνες Εθν.Πατρ.Συμ.,ΑΚΚΕΛ,ΛΕΥΚΟ,Πυρ.Ελλ.,Χρ.Κομ.Ελλ.,Αν.Ελ. Π.Καμμένος 3,68 ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ 3,39 Κ.Κ.Ε. - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ 2,66 Τελεία - Απόστολος Γκλέτσος 1,75 ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ (ΛΑ.Ο.Σ.) 0,73 Ενωση Κεντρώων 0,60 ΠΡΑΣΙΝΟΙ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 0,40 ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή Μ.ΑΡ.Σ 0,39 ΕΝΩΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ (Ε.Δ.Ε.Μ.) 0,25 ΕΕΚ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ - ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ 0,08 ΚΚΕ (μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ 0,04 ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ 0,02 Κ.Ε.ΑΝ. ΚΙΝΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΝ.ΑΝ.ΑΡΙΣΤ., ΑΝ.ΔΕΞΙΑ, ΑΝ.ΠΑΣΟΚ, ΑΝ.Ν.Δ., ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ Κ. ΕΠΙΧ.ΧΑΡ.ΟΙΚ.ΧΑΡ.ΧΡΕΗ ΣΩΖΩ ΖΩΕΣ ΠΑΝ.ΕΡΓ.ΚΙΝ.ΕΛΛ. ΠΑ.Ε.Κ.Ε. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΥΚΟ ΚΙΝΗΜ

Τελικά αποτελέσματα Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης.

Εικόνα
Δήμος  Ανδραβίδας - Κυλλήνης Ενημέρωση : Ενσωμάτωση : 26-01 04:41 48/48   100,00 % Κόμμα % ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-ΣΥΡΙΖΑ 38,01 ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 27,47 ΠΑ.ΣΟ.Κ 9,38 Λαικός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή 5,58 ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ 4,34 ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ 3,77 Ανεξάρτητοι Ελληνες Εθν.Πατρ.Συμ.,ΑΚΚΕΛ,ΛΕΥΚΟ,Πυρ.Ελλ.,Χρ.Κομ.Ελλ.,Αν.Ελ. Π.Καμμένος 3,69 Κ.Κ.Ε. - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ 3,18 Τελεία - Απόστολος Γκλέτσος 1,78 ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ (ΛΑ.Ο.Σ.) 0,94 Ενωση Κεντρώων 0,68 ΠΡΑΣΙΝΟΙ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 0,36 ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή Μ.ΑΡ.Σ 0,35 ΕΝΩΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ (Ε.Δ.Ε.Μ.) 0,30 ΕΕΚ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ - ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ 0,10 ΚΚΕ (μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ 0,06 ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ Κ.Ε.ΑΝ. ΚΙΝΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΝ.ΑΝ.ΑΡΙΣΤ., ΑΝ.ΔΕΞΙΑ, ΑΝ.ΠΑΣΟΚ, ΑΝ.Ν.Δ., ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ Κ. ΕΠΙΧ.ΧΑΡ.ΟΙΚ.ΧΑΡ.ΧΡΕΗ ΣΩΖΩ ΖΩΕΣ ΠΑΝ.ΕΡΓ.ΚΙΝ.ΕΛΛ. ΠΑ.Ε.Κ.Ε. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΥΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΗ